Wenen en dansen in de kleuren van de renaissance
Zeven tranen, zeven pavanes, zeven sferen. Dowland had met zijn simpele dalende baslijn een instant classic te pakken: het Lachrimae-thema dook al snel overal op, onder meer in het lied Flow my tears. De gedanste ‘tranen’ – enigmatisch ‘zuchtend’, ‘verliefd’, ‘oud’, ‘nieuw’ of ‘oprecht’ – zijn een subtiele oefening in de kunst van het variëren. Dowland voegde nog een reeks dansen toe, genoemd naar bevriende edelen en andere publieke figuren, onder wie de officiële piraat Digorie Piper. Samen vormt de bundel een monument van de Engelse renaissancemuziek.

Nu kan je Dowlands topstuk natuurlijk spelen met een gamba-ensemble, maar dat is buiten Skip Sempé gerekend. Hij neemt Dowlands suggestie van een meer flexibele bezetting letterlijk en komt naar Brugge met een kleurrijk orkest van blazers, strijkers en een weelde aan klavierinstrumenten.

KAMERMUZIEK